หอศิลป์ริมน่าน
จากตัวเมืองน่าน วิ่งเส้น 1080 ไปทางปัว ดอยภูคา ประมาณกิโลเมตรที่ 20 ท่านจะพบกับหอศิลป์ทางขวาแทรกอยู่ระหว่างป่าต้นไม้ใหญ่ริมน้ำน่านใสไหลเอื่อย สำหรับใครหลายคนอาจเลยผ่านเพราะมีจุดหมายในใจอยู่แล้วที่ดอยภูคา ที่ว่ากันว่าเป็นดอยสวยสูงเสมอดาว ใครอีกหลายคนลองแวะซักนิดเผื่อจะจิบกาแฟเคล้าไอดินหลังฝนตก แต่อีกหลายคน…เป็นอีกหนึ่ง must see ที่เมื่อมาเยือนเมืองน่าน ก็ต้องมาให้ได้…หอศิลป์ริมน่าน
เจ้าของคือศิลปินน่านขนานแท้ วินัย ปราบริปู ศิลปินระดับเอกอุแนวหน้าของเมืองไทย ซึ่งความตั้งใจเดิมคือจะสร้างบ้านอยู่และเป็นสตูดิโอส่วนตัว แต่ไปๆมาๆเป็นหอศิลป์ให้ผู้คนได้เข้าชมซะงั้น เหตุผลใดสนใจลองหาข้อมูลกันดู ขอบอกเลยว่าเป็นเหตุผลที่น่านับถือมากเลยทีเดียวล่ะ
เมื่อก้าวเท้าลงจากรถเท้าสัมผัสหินปูพื้นขนาดเท่ากันบนลานกว้าง เดินสวบสาบสร้างเสียงประสานกับสายน่านใส แหงนคอตั้งชันมองท้องฟ้าสดตัดสีเขียวของไม้ใหญ่ นกเล็กนกใหญ่โผเกาะไม้ไหวสอดเสียงแทรกเป็นระยะๆ นกอะไรบ้างก็ไม่รู้ แต่เหมือนได้ฟังดนตรีแบบใหม่ โดยใช้เครื่องดนตรีพื้นถิ่นที่เราไม่รู้จัก แต่ช่างเข้ากั๊นเข้ากันกับสิ่งที่อยู่รอบตัวขณะนี้ แค่ความรู้สึกแรกที่ได้มาเยือนก็ทำให้แบตเตอรี่คนเมืองในตัวผมชาร์ตขึ้นมาแล้วเกือบครึ่ง พร้อมกับความฝันลมๆแล้งๆแวบแรกว่า…กรูอยากมีบ้านอย่างงี้มั่งจัง (ตอนนั้นยังไม่ได้คิดถึงเรื่อง wifi)
เดินเข้ามาแบบไม่เจอคนซักคน เจอแต่แมวหนึ่งคู่ ดำตัวขาวตัวนอนขดกลมเป็นหยินหยางถ่ายเทไออุ่นให้กันและกันต้อนรับอยู่ ใจคิดนึกแม้แต่แมวยังเป็นศิลปินชั่วคราวสร้างงานศิลปะให้เราได้เสพ แบตเตอรี่ถูกเติมอีกหนึ่งขีดโดยไม่ทันรู้เนื้อรู้ตัว ที่นี่มีอาคารหลักหนึ่งและอาคารหลังเล็กอีกหนึ่ง มีผลงานประติมากรรมร่วมสมัยโชว์กลางแจ้งบางส่วน ส่วนภาพเขียนจากศิลปินจะอยู่ในอาคาร ลักษณะงานที่นี่เป็นผลงานร่วมสมัยเป็นหลัก เข้าใจได้ง่ายแบบไม่ต้องสะกิดถามเพื่อนข้างๆว่ารูปอะไร มีรูปฝีพระหัตถ์ของพระเทพรัตน์ด้วย เป็นรูปคนสองคนกำลังตะโกนใส่กัน ในรูปฝ่ายหญิงเกล้ามวยนุ่งซิ่นลายปุ่มฟอร์เวิร์ดบนเครื่องเล่นดีวีดี ยืนปิดหูปากจู๋ทำตารูปกากบาท คงคล้ายๆกับรูปปู่ม่านย่าม่านกระซิบรักที่ผนังโบสก์วัดภูมินทร์กระมัง เพียงแต่รูปนี้สื่ออารมณ์ไปอีกทาง…น่ารักดีนะผมว่า
หลังจากเดินชมทั่วดื่มด่ำดูดพลังด้านดีเข้าร่างกายอย่างเต็มที่พักใหญ่ ก็ออกมาด้านนอกเพื่อสูดอากาศ เมื่อนั่งลงนิ่งก็ได้พิจารณาสิ่งต่างๆรอบตัว แล้วก็พบว่าศิลปะอยู่ในใจ อยู่ที่ไหนก็มีศิลปะได้ถ้าใจยังอยู่ รายละเอียดเล็กน้อยทุกอย่างรอบตัวผมตั้งแต่แผ่นปูนปูพื้นที่มีลายใบไม้ไม่ซ้ำใบ ขอบเสาปูนที่กรีดให้โค้งและขยุกขยุ๋ยอย่างตั้งใจ มุมของแสงยามบ่ายผ่านระแนงไม้สร้างลวดลายแปลกตา ลายเหล่านี้จะเปลี่ยนไปเมื่อเวลาเปลี่ยน เมื่อคิดได้เช่นนี้ ก็รู้สึกได้ทันทีว่าความตั้งใจของผู้สร้างหอศิลป์แห่งนี้ ประสบความสำเร็จแล้วในการแทรกศิลปะลงในหัวใจของมนุษย์กรุงเทพๆอย่างผมได้โดยผมเองไม่ก็ไม่รู้ตัว เพียงแค่อาศัยความตระหนักรู้…ก็รู้แล้ว…ดีจัง…สวัสดี
Published in รีวิวจากนักท่องเที่ยว
