วัดถ้ำเมืองนะ
ใครที่ว่าไปเชียงใหม่บ่อยเป็นสิบเป็นร้อยครั้ง เที่ยวมาแล้วทั้งเชียงใหม่ รู้จักทุกถนน กินของอร่อยมาแล้วทุกซอก แวะจิบกาแฟมาแล้วทุกม่อน…ผมไม่กล้าแนะนำจริงๆครับ แต่วันนี้ผมมีวัดๆหนึ่งอาจจะพอแนะนำให้ท่านๆผู้ช่ำชองในเชียงใหม่ได้ลองแวะเวียนสนใจไปดูได้ จะบอกว่าแวะก็ไม่เชิงนะครับ เพราะต้องขับรถจากตัวเมืองเชียงใหม่ขึ้นไปทางเส้นแม่ริม ผ่านแม่แตง เข้าเชียงดาว เลยดอยหลวงไปซักหน่อย ก็เข้าซ้ายมุ่งสู่เมืองนะ (ถ้าออกขวาจะขึ้นอ่างขาง) จากตัวเมืองเชียงใหม่ก็ร่วมๆร้อยกิโลเห็นจะได้ แค่ข้ามฝั่งแนวเขาที่เห็นอยู่เบื้องหน้าก็พม่าแล้วครับพี่น้อง …ก็ถึงว่าไงละครับ ไม่อยากเรียกว่าแวะ
หลวงตาม้า วิริยธโร แห่งวัดถ้ำเมืองนะ หรือที่เรียกว่าวัดพุทธพรหมปัญโญ เป็นที่รู้จักกันดีในฐานะที่ท่านเป็นศิษย์หลวงปู่ดู่ วัดสะแก เป็นผู้นำคำสอนและแนวทางการปฏิบัติของหลวงปู่ทวด เน้นการสวดมนต์ปฏิบัติและภาวนาบทสวดพระมหาจักพรรดิเป็นหลัก
ผมเรียนตรงๆว่าผมเองก็ไม่ได้มีความสนใจมากเป็นทุนเดิม สนใจบ้างในฐานะชาวพุทธทั่วไป เข้าวัดทำบุญ เวียนเทียน ไปเที่ยวต่างจังหวัดที่ไหนก็แวะเข้าวัดกราบขอพรเป็นปกติ แต่วัดนี้มีความพิเศษมากพอที่จะทำให้ผู้ที่ไม่รู้จัก (อย่างผม) คะยั้นคะยอเพื่อนร่วมเดินทางให้ขับรถไปกลับร่วมสองร้อยกิโล ใช้เวลาครึ่งค่อนวันเพื่อไปกราบพระที่นั่นสักครั้ง …ถึงตรงนี้หลายคนคิดว่าเว่อร์ไปแล้ว แต่ประมวญจากเพื่อนร่วมทริปผมทุกคน การันตี คอนเฟิร์ม แอนด์ฟันธงว่า…เจ๋งครับ
อารัมภบทซะนาน แต่ถ้าไม่ปูท้องเรื่อง โหมโรงให้เครื่องอุ่นซักนิด คงจะเที่ยวไม่สนุก หลังจากเดินทางทั้งเช้า แวะกินข้าวจิบกาแฟเรียบร้อย ใช้เวลาไม่นานสักครึ่งชั่วโมงจากตัวเมืองเชียงดาว ผ่านถนนสองเลนสวยๆขึ้นเนินลงหุบ มีโค้งสวยๆไม่หักศอกอยู่มากมาย (ใครอยากขับรถเกียร์กระปุกแล้วเข้าโค้งสวยๆด้วยเกียร์ 3 ความเร็วซัก 50 นิดๆไม่แตะเบรค นี่ขอเชิญเลยนะครับ…ที่สุดของความสุขนะครับบอกเลย) สองข้างทางมีทั้งทุ่งทั้งป่าใหญ่ ด้านซ้ายเป็นเทือกเขาถนนธงชัยที่ใหญ่ตระหง่านมากพอที่จะบังแสงตะวันตกยามบ่ายไม่ให้มาถึงตัวรถ รู้ตัวอีกก็มาถึงวัดถ้ำซะแล้ว ผมเผ้าเพื่อนร่วมทางแต่ละคนตั้งสวยกำลังงามผ่านการเซตผมโดยช่างป่าช่างเขา เมื่อเคลื่อนผ่านประตูวัดเข้ามา จากที่พูดคุยกันสนุกสนานก็ถูกบรรยากาศรอบข้างกระตุ้นสำนึกชาวคณะให้เงียบเสียงลง ทันทีที่ก้าวลงจากรถ ภูเขาทั้งลูกก็อยู่เบื้องหน้า สิ่งแรกที่เห็นกลับไม่ใช่โบสถ์ขนาดใหญ่ แต่เป็นบันไดทางขึ้นเขาสร้างติดกับที่พักผู้มาปฏิบัติธรรมขนาดใหญ่ โดยมีชั้นบนสุดเป็นถ้ำตื้นๆที่ผลุบเข้าไปในหน้าผาอยู่สูงจากพื้นดินราว 40 เมตร เราชาวคณะถอดรองเท้าเดินขึ้นบันไดทางลาดที่ความลาดเอียงน้อยขนาดปล่อยลูกหินลงบันไดมาคนแก่อายุ 70 ยังเดินแซงมาได้อย่างไม่ยากเย็น เราเดินอย่างสงบจนถึงชั้นบนสุด ถึงตรงนี้ความรู้สึกหลายๆอย่างก็บังเกิดขึ้นพร้อมๆกันจนไม่มีคำไหนจะจำกัดความได้ ทุกคนได้แต่ยืนอยู่กับที่ แล้วก็มองไปรอบตัว รูปปากของชาวคณะเป็นรูปเดียวกันคือตัวโอ…ถ้าจะมีคำอธิบายสั้นๆก็คงจะมีคำนี้คำเดียวสินะ…”อ้าปากค้างกันไปเลย”
(มาเที่ยวต่อรอบหน้านะ รับรองกระเป๋าตังค์มีร้อนจองทริปขึ้นเชียงใหม่มาทันที)
Published in รีวิวจากนักท่องเที่ยว
